Noch Republikein, noch Democraat

Rijdend door het uitgestrekte landschap van de Verenigde Staten, over wegen waar filerijdend Nederland jaloers op zou zijn, is het opvallend hoe consumentgericht dit land is. Om de haverklap is er de mogelijkheid om de snelweg te verlaten en jezelf te trakteren op eten of drinken in alle soorten en maten. Voor elke wens is er een antwoord en als je dan een keuze hebt gemaakt waar je wat wilt halen, komen er bij de balie weer een legio opties bij. Een simpele koffie bij de Starbucks kan je bijvoorbeeld warm of koud krijgen, met of zonder suiker en melk in alle vetgradaties. Om maar niet te spreken over de keur aan smaakjes die je aan het geheel kan toevoegen. De gemiddelde supermarkt lijkt meer op een warenhuis. Er zijn er bij waar je naar buiten kan lopen met een hele nieuwe inboedel voor in en om je huis, inclusief een auto om de boel in te vervoeren. Om dit alles te financieren staat er op iedere hoek van de straat een ATM.

Waar de Amerikaan als consument op zijn wenken bediend wordt, heeft hij als burger op politiek gebied slechts enkele mogelijkheden. Het lijkt alsof deze keuze net zo makkelijk gaat als het kiezen van een koffie, want het algemene beeld is dat je van Republikeinse of Democratische huize komt. Toch blijkt er bij de kiezer ook ruimte voor nuance. Neem bijvoorbeeld een medewerkster van de Wendy’s die op 73 jarige leeftijd nog moet werken om rond te komen, ‘Vorige keer stemde ik voor Obama, maar hij heeft het niet waar gemaakt. Romney is wat het land nu nodig heeft.’ Deze onvrede over de politieke situatie is één van de redenen dat sommige mensen geïnspireerd raken om een eigen partij op te richten. Overkoepelend vallen deze mensen onder de ‘Third Parties’, ook wel de ‘Independent’ genoemd.

Hoewel deze onafhankelijke partijen geen schijn van kans maken in het huidige politieke stelsel van de VS, zijn hun pogingen niet volledig zinloos. Uit een onderzoek van J. Rosenstone blijkt namelijk dat deze politieke bewegingen wel degelijk invloed hebben op de beleidsvorming van het land. Zodra een dergelijke beweging een onderwerp benadrukt dat gehoor vindt onder de bevolking, is de kans groot dat één van de twee grotere partijen er mee vandoor gaat en toepast in hun eigen programma. Doen de partijen dit niet dan bestaat de kans dat een derde partij veel stemmen trekt met hun unieke standpunt.

Kiezers die wel politiek bewust zijn, maar zich niet meer kunnen vinden in één van de beide partijen, kunnen uit protest op een tegenbeweging stemmen. Hiermee gaan er stemmen verloren voor de grote partijen en kan het zijn dat een kandidaat wel de ‘popular vote’ wint, het meeste aantal stemmen, maar niet genoeg kiesmannen heeft en dus geen president wordt. Rosenstone, die zijn onderzoek voor het laatst bijwerkte in 1996, concludeert dat 40 procent van de presidenten tot dan toe op deze manier aan een overwinning is gekomen.

Dit jaar zijn de luizen in de pels onder andere Gary Johnson voor de ‘Libetarians’, zij staan voor zoveel mogelijk vrijheid en zo min mogelijk overheidsbemoeienis. Dan is er Virgil Goode voor de ‘Constitution Party’, een conservatieve partij met het geloof als diepgewortelde basis voor alle standpunten. Jill Stein is de leider van de ‘Green Party’, die zich zoals de naam al doet vermoeden richt op een gezondere leefomgeving.

Deze mensen zullen het twee partijenstelsel niet omver werpen, maar zorgen er wel voor dat Obama en Romney scherp moeten blijven om de zwevende kiezer naar zich toe te trekken. Morgen hebben ze hiervoor weer een kans tijdens het live debat over het buitenlandbeleid van de VS. Hoe de kandidaten het er vanaf gaan brengen volgt Newsframe vanuit New Orleans.

Lisette de Ruijter van Steveninck